Galego

1ª actividade do 2022 que nos levou por lugares e recunchos poucas veces visitados da Reserva Natural da Biosfera "Terras Do Mandeo".

Moitas grazas a todos os participantes, tanto aos habituais como aos novos amigos que van chegando en cada actividade.

Saímos de Betanzos para percorrer a ribeira esquerda do Mandeo ata "Os Caneiros", lugar onde se celebra a famosa festa rivereña de Betanzos. Chegados ao Rego de Mainzoso, afluente do Mandeo, subimos o primeiro augas arriba gozando cada recuncho, fervenza e restos de muíños, non sen certa dose de dificultade. Por fín terminamos esta primeira subida do día en Vilamourel. Chegados a Medín, aproveitamos a súa área de lecer para o xantar de media mañá.

A partir de aquí baixada ata O Bocelo, onde nos reencontramos co Mandeo. Percorrémolo augas abaixo, pasando polas ruínas do vello balneario. Cruzamos a ponte á rivera esquerda por onde continuamos augas abaixo ata preto do Centro de Interpretación de Chelo. E aí espéranos o esforzo final. A esixente subida á Espenuca, onde coroamos tocando a campá xunto ao vértice xeodésico, e visitando a súa antiga e preciosa igrexa del s.XII.

Castellano

GALEGO

FOMOS A ANCARES!

 Unha vez máis, unha fin de semana chea de actividades, anécdotas, emocións e unha intensidade que nos deixa con ganas de máis.

 Ás sete da mañá saímos de Ares cara a Becerreá, onde fixemos o almorzo e o pan.  Dous participantes (Gela e María) decidiron non afrontar a dura subida a Tres Bispos e quedaron en Becerreá con moitas ideas e rutas para escoller.

 Os demais seguimos no autobús ata o albergue dos Ancares, dende onde iniciamos a andaina, sempre en continuo ascenso, cara a Tres Bispos.  Un descanso para repoñer forzas na Campa Tres Bispos, e despois afrontamos a parte máis difícil ata o cume.

 Como sempre sucede con Bimares, as opcións son persoais. É cada persoa quen debe medir os seus propios esforzos e decidir ata onde quere ou pode chegar.

 Deste xeito, tres de nós, os máis veteranos, decidimos non chegar ao cumio, aínda que isto non lles privou de gozar das emocións destas alturas tan espectaculares, case voando sobre vales e cordilleiras.

 Os demais culminamos, aínda que mantivemos a estabilidade con dificultades debido ao feroz vento que azoutaba nese intre este poderoso pico de case 1.800 metros de altura.

 Descendemos de novo ata a Campa Tres Bispos, dende onde imos á Campa Brego por un fermoso bosque de alta montaña.  Na Campa Brego paramos a recuperar forza e descansar.

 Dende aquí unha corredoira polo val, non exenta de pendentes e paralela ao río Da Vara, levounos de volta ao bus.

 Mentres, as que pola mañá decidiron quedar en Becerreá, iniciaron unha das rutas previstas, cara Saa.  E foi nesta ruta que coñeceron a hospitalidade e o cariño dos veciños.  Concretamente foi Milagros (en Cadoalla) quen ofreceu a súa hospitalidade ás nosas compañeiras, invitándoas á súa casa e incluso levándoas de viaxe no seu coche para coñecer Os Grobos.  Cabe mencionar que Milagros é unha reivindicadora da súa terra, que intenta manter tradicións, formas antigas de facer as cousas e recuperar o "Camiño D'antiga" así como a "Vía Künig", variantes non recoñecidas oficialmente do Camiño de Santiago francés (o máis popular).  Grazas Milagros.

 Despois da cea aínda houbo quen tivo forzas para saír á noite becerrense.

 Na mañá seguinte espertamos cunha chuvieira que previu o peor, fronte ás previsións meteorolóxicas.  Despois do almorzo, visitamos Os Grobos (onde estiveron as nosas socias o día anterior).  Os Grobos é un bosque de gnomos e fadas, composto por incribles formacións calcarias modeladas pola acción da humidade e o clima, ofrecendo paisaxes máxicas.  A choiva dificultou levemente a visita, aínda que a humidade cambiou o aspecto do bosque (cores e arrecendos) con respecto á súa visita en seco.

 Despois dirixímonos a Cervantes, xa que alí fixemos a ruta do castro de Santa María de Cervantes.  Unha vez máis, as opcións son persoais e algúns decidiron non andar este día, gozando do lugar.

 De novo quedamos sorprendidos coa hospitalidade local.  Despois duns paseos polo lugar para coñecer a arquitectura e os puntos interesantes de Cervantes, entraron a repoñer forzas nun bar.  E alí os cervantegos do lugar se esforzaron en que os nosos compañeiros se sentiran como na casa, ofrecéndolles o mellor da súa despensa para acompañar a espera.  Case foi un xantar!

 Mentres tanto, os que tiñamos máis ganas de camiñar, afrontamos con moita ilusión e entusiasmo o reto desta fermosa ruta do Castro de Cervantes.  Aínda que algúns case rematan cunha lesión nas costas de tanta castaña que había nas corredoiras.  Houbo quen xuntou castañas como para celebrar un bo Magosto.

 Descensos e ascensos leváronnos ao castro.  As paisaxes cambiaban a cada paso entre bosques seculares, árbores centenarias e o río Castro que cruzamos un par de veces.  A natureza acompañounos en todo momento, nas súas diferentes formas. Camiñando entre os cantos de aves, árbores froiteiras e arrecendo a mel; pisando alfombras de follas secas, os nosos recolectores traballaron impulsivamente atraídos ao chan polo brillo e tamaño atractivos das castañas.

 Unha vez rematada a ruta, volvemos ao hotel Ancares, onde nos trataron dun xeito exquisito.  Ducha e último xantar, con agradecementos e mencións aos máis valentes da fin de semana, precederon a viaxe de volta a Ares, onde chegamos con puntualidade alemá.

 Unha vez máis, moitas grazas a todos os participantes.  Vos facedes todo doado e que as nosas viaxes se convertan en eventos inesquecibles.

 Vémonos a próxima vez!

GALEGO

Un ano máis chegou o verán, e con él a Cenandaina.  Nesta ocasión, na súa XIX edición, tomamos como base o restaurante Nardy (Chanteiro), onde acabariamos finalmente cunha cea conxunta.

  Queremos agradecer a todos os participantes por estar sempre aí, colaborar e ser parte fundamental de Bimares. Aos que vides sempre, aos que traedes novos amigos, e aos que queredes, pero non puidestes vir nesta ocasión.. Sen vos, Bimares non tería sentido.

  Comezamos a andaina cara Punta Segaño, dende onde nos diriximos á costa ata Chanteiro.  Despois de Chanteiro continuamos cara a Punta Coitelada, onde puidemos gozar do solpor. Un dos lugares máis fermosos do municipio de Ares, especialmente na tarde. Avanzamos na nosa ruta pola Costa a través de irregulares sendeiros, e fermosos Cantils. Pasamos polos vellos muíños e polo Castro de Santa Mariña. Despois tomamos un sendeiro cara a Fonte da Tella, deixando a costa de lado. No interior chegamos a Cervás, de onde un novo sendeiro levounos a Pedrachá. Lugar encantador, coa sua Fonte do Cal.

  Habituales ou non, agardámosvos a todos na nosa próxima actividade ... ¡Ímos aos Ancares!